nieuwsbrief Foodstep 02-2010 Pijnlijk verhaal van Nathalie

Foodstep - Nieuwsbrief 02-2010

Lieve mensen,

Ik dacht dat ik, na 18 maanden Uganda, nu toch het één en ander voor de kiezen heb gehad. We spartelden best door woelige watertjes, maar kwamen heelhuids aan de overkant.
Toch wil ik dit verhaal met jullie delen. Al was het maar dat ik het van me kon afschrijven, in de hoop het te kunnen verwerken.

Peace is een mooi, zeer intelligente tiener . Haar verleden echter heeft diepe groeven achtergelaten, waar je tot op vandaag nog sporen van ziet.
Toen Peace enkele maanden oud was, stierf haar moeder aan aids. Haar vader hertrouwde, maar ook hij bezweek aan de ziekte. Het kleine meisje groeide op bij een stiefmoeder die haar meer slaag dan eten gaf. Ze mocht nooit buiten komen, werd mishandeld en vaak voor dagen alleen achtergelaten. De kleuter van 5 ziet haar kans schoon en loopt van huis weg.
Een vrouw vindt haar in de straten van Kampala en besluit haar op te nemen in haar gezin. Ze mag naar school en wordt goed opgevoed. Op een dag is de man, die bijna nooit thuis was , Peace beu . Hij brengt haar naar een heks midden in de wouden van Masaka. Peace dient als offer . Het kind is dan 11 en begrijpt alles wat er gebeuren gaat. De vele pasgeboren baby's brengen financieel geluk als je ze levend offert. Kleutertjes moeten hele dagen rechtstaan in rode kleren om de goden te behagen. Bedwelmende kruiden en uitwerpselen moeten ze eten. Bloed zullen ze drinken...
Peace weet op wonderlijke wijze te ontsnappen. De politie vindt haar en gaat samen met haar op zoek naar de plek . Tevergeefs, het oerwoud is o zo groot...
Na 2 maanden in de cel bij de politie, brengen die haar naar de gevangenis waar Foodstep werkzaam is. Wat moet je anders met zo'n kind, wordt ons verteld. De arts en ik besluiten om Peace op te vangen bij mij thuis. Ze vertelt ons dat ze ook Hiv besmet is en dat ze hiervoor jarenlang medicatie nam.
We gaan dus (op afspraak) naar de aidskliniek. Net die dag staan alle hemelsluizen open en is het bitterkoud. We zitten om 7u onder een tentzeil met onze voeten in de modder. Langzaamaan loopt het vol volk en al gauw tellen we zo'n 300 mensen. Iedereen met hetzelfde ziektebeeld en de vraag; ' heb ik aids...?'. Donkere ogen in ingevallen oogkassen, vel over been, hoestende, vermoeide mensen. In stilte wachtende op het resultaat van de bloedtest. Muisstil wachten we 4 uur vooraleer er iemand bij Peace bloedprikt. Na een vreselijk uur terug in de wachtkamer word ik binnengeroepen. Geen privé vertrek, maar een open zaal waar iedereen hoort wie wel of niet besmet is. Met klamme handen, neem ik het blauwe kaartje aan. Blauw?! Dus Peace is niet besmet!!!? Ik hol naar buiten en omhels de mooie meid. Beiden huilen we tranen van geluk. Maar..waarom heeft ze dan zo' typische hoest, waarom zo' n koortsaanvallen en bloedingen? De verpleegster bekijkt me met een blik die me de vraag doet stellen over 'hoeveel procent zekerheid geeft de test?' Ik wil de vreugde niet bederven, maar wil wel zekerheid. Omdat ik blijkbaar toch wat aandring, besluit men, om mij te sussen, een tweede test te doen. Peace stroopt nu vlot haar mouw op . We wachten weer in de regen, die me eerlijk gezegd niets meer kan schelen!
Tot er een grote zwarte donderwolk onze stralende gezichten overschaduwt. Iedereen in de wachtkamer hoort hoe er een fout is gebeurd bij de bloedtest. Peace krijgt een rode kaart... Peace heeft Hiv. ...
Ik denk dat ik nog nooit zo de grond onder mijn voeten heb voelen wegzinken. Hoe is dit mogelijk? Wat als ik niet om een tweede test had gevraagd? Waar is de beruchte verpleegster ineens gebleven? Wat? Waar? Waarom? O God !!!!
Met een angstige tiener vol vragen , rij ik terug huiswaarts. Wat moet je nu? Waar moet ze naartoe? Hoe moet het nu verder?

Peace ligt hier te slapen op de bank. Ik voel mezelf een nietsnut en heb geen idee hoe ik haar kan troosten. Wat kan je zeggen; 'Het komt allemaal wel goed?" Peace weet wel beter.

Mijn droom om een eigen weeshuis te bouwen voor de echte wezen in Uganda wordt alleen maar versterkt.
Een warm huis voor Peace en alle andere ukkies die ik morgen op straat weer tegenkom.

Ik moest dit even kwijt. Vergeef me ...maar soms is Uganda een sombere plek op aarde.

Nathalie Steurbaut-Seliffet namens Foodstep in Uganda.