Lieve mensen,
Eindelijk na vele weken wachten was het dan zover. Michel en Imelda, onze voorzitter en schatbewaarder van Foodstep,(en natuurlijk ook onze beste vrienden) kwamen op 08 oktober
Eindelijk na vele weken wachten was het dan zover. Michel en Imelda, onze voorzitter en schatbewaarder van Foodstep,(en natuurlijk ook onze beste vrienden) kwamen op 08 oktober
op bezoek in het verre Afrika. We hadden hun gewaarschuwd dat het geen beach en cocktail vakantie zou worden. Maar toch hebben we met volle teugen genoten. We bezochten de botanische tuinen, waar onze mannen hun tarzan-ego bovenkwam. We zagen de mooiste bloemen, de grootste bomen, de lelijkste spinnen, ...
We genoten van een pizza op het witte strand, bezochten lokale marktjes, deelde snoepjes uit aan de straatkinderen. Ook onze Afrikaanse vrienden hier waren erg blij met de vriendschap vanuit Belgie. Tuurlijk waren de meegebrachte pralines een welgekomen geschenk.
Later in de week gingen we op safari. We genoten van het mooie weer en ik denk dat we alle dieren gezien hebben. Veel giraffen, een grote kudde olifanten, bizons, herten, apen, zwijnen, nijlpaarden, krokodillen,... Ook het hotel, midden in de savanne was geweldig. Ja, we voelden ons als koningen zo rijk.
Ik kan me voorstellen dat u nu denkt: "dat wil ik ook wel". Geen probleem iedereen is welkom. Alleen, moet je dan ook rekening houden met de andere kant van het plaatje.
Overvolle straten en pleinen met afval, constante chaos in het verkeer, iedere dag elektriciteit- en water pannes, zieke bedelende kinderen, arme jonge moeders en ons project in Kampiringisa.
Imelda en Michel waren erg geraakt over wat ze daar zagen. De stank, de schurft, de hopeloze snoetjes, jonge kerels opgesloten achter tralies, enz. Vele 'waarom ?' vragen zonder enige oplossing.
Toch genoten de kinderen erg van hun aanwezigheid. Michel bemoedigde de kinderen en al gauw liep Imelda rond met aan haar hand de kleinste ukkies. Nu zagen ze en voelde ze wat Foodstep deed hier in Oeganda. Zelfs de directeur was vol lof over ons project in de gevangenis.
We besloten om op zaterdag een feest te houden voor de kinderen. We kochten lekker eten. Imelda sponsorde slippers voor de kleinste. De kinderen werden ook verwend door Herman en Ria , vrienden van uit België, die al jaren een project hebben in Oeganda.
De kinderen kregen allemaal een T-shirt van Foodstep: knaloranje met de woorden 'Foodstep (hartje) me'. Dit was werkelijk prachtig om zien. Ieder kind proper in zijn eigen T-shirt, spelend met de ballen en springtouwen, hun buikjes vol gegeten met heerlijk eten. De zieken werden verzorgd. Sommigen werden gesponsord en kunnen nu ook mee naar school. Er werd gedanst en gezongen....even vergeet je dan de ellende. Lachende kinderen maakten ons zo gelukkig ! Het was een geweldige dag, Foodstep had weer even verschil gemaakt in het jonge leven van onze kids. We vertrokken met een lach totdat...
Ronkende trucks het erf kwamen opgereden. 334 moeders met kinderen bijeengepakt in veewagens werden gedumpt op het middenplein van de gevangenis. Verschrikte, bange, hongerige blikken die je aanstaren. Niemand die ze helpt. Sommige kleine meisjes met babybroertje of zusje. Honderden kleine kindjes, die bedelden op de straat, hebben geen idee waar ze zijn ... Daar sta je dan, je neemt wat foto's. Niemand die je anders zou geloven. Dat zulke wrede praktijken nog bestaan! Je troost de kleinsten, het medische team(Amerikaanse arts, Oegandese tandarts en Oegandese verpleegster die zich vrijwillig bij Nathalie aanboden om te helpen) bied hulp, maar voor de rest kan je alleen maar bidden en huilen...
Alles spookt door je hoofd. Waar gaan ze slapen? Er was nu al onvoldoende eten voor onze kids, laat staan met 334 mondjes meer. Hoe moet het verder?
Stil reden we weer huiswaarts. De film speelt zich de hele nacht af door je hoofd. Ja, jammer genoeg beleven we dat hier veel te vaak. En eerlijk waar, ook mij zakt de moed me wel eens in de schoenen. En toch... toch blijven we vechten voor de kleine lichtpuntjes. En net zoals Ria zei: "jullie druppels op de hete plaat verdampen niet, ze worden alleen maar groter".
We hebben erg genoten van onze vrienden. Laat ze maar goed vertellen en luister naar hun verhaal. Ik weet dat dit het enige is wat mij laat doorgaan in de gevangenis. Een luisterend oor ,een troostende arm en heel veel liefde en gebed.
Bedankt nog aan al de sponsors. We beloven goed voor jullie kindjes te zorgen. Dankzij jullie maken we hier toch verschil!
Dikke kus,
Nathalie Steurbaut-Seliffet vanuit Oeganda.
We genoten van een pizza op het witte strand, bezochten lokale marktjes, deelde snoepjes uit aan de straatkinderen. Ook onze Afrikaanse vrienden hier waren erg blij met de vriendschap vanuit Belgie. Tuurlijk waren de meegebrachte pralines een welgekomen geschenk.
Later in de week gingen we op safari. We genoten van het mooie weer en ik denk dat we alle dieren gezien hebben. Veel giraffen, een grote kudde olifanten, bizons, herten, apen, zwijnen, nijlpaarden, krokodillen,... Ook het hotel, midden in de savanne was geweldig. Ja, we voelden ons als koningen zo rijk.
Ik kan me voorstellen dat u nu denkt: "dat wil ik ook wel". Geen probleem iedereen is welkom. Alleen, moet je dan ook rekening houden met de andere kant van het plaatje.
Overvolle straten en pleinen met afval, constante chaos in het verkeer, iedere dag elektriciteit- en water pannes, zieke bedelende kinderen, arme jonge moeders en ons project in Kampiringisa.
Imelda en Michel waren erg geraakt over wat ze daar zagen. De stank, de schurft, de hopeloze snoetjes, jonge kerels opgesloten achter tralies, enz. Vele 'waarom ?' vragen zonder enige oplossing.
Toch genoten de kinderen erg van hun aanwezigheid. Michel bemoedigde de kinderen en al gauw liep Imelda rond met aan haar hand de kleinste ukkies. Nu zagen ze en voelde ze wat Foodstep deed hier in Oeganda. Zelfs de directeur was vol lof over ons project in de gevangenis.
We besloten om op zaterdag een feest te houden voor de kinderen. We kochten lekker eten. Imelda sponsorde slippers voor de kleinste. De kinderen werden ook verwend door Herman en Ria , vrienden van uit België, die al jaren een project hebben in Oeganda.
De kinderen kregen allemaal een T-shirt van Foodstep: knaloranje met de woorden 'Foodstep (hartje) me'. Dit was werkelijk prachtig om zien. Ieder kind proper in zijn eigen T-shirt, spelend met de ballen en springtouwen, hun buikjes vol gegeten met heerlijk eten. De zieken werden verzorgd. Sommigen werden gesponsord en kunnen nu ook mee naar school. Er werd gedanst en gezongen....even vergeet je dan de ellende. Lachende kinderen maakten ons zo gelukkig ! Het was een geweldige dag, Foodstep had weer even verschil gemaakt in het jonge leven van onze kids. We vertrokken met een lach totdat...
Ronkende trucks het erf kwamen opgereden. 334 moeders met kinderen bijeengepakt in veewagens werden gedumpt op het middenplein van de gevangenis. Verschrikte, bange, hongerige blikken die je aanstaren. Niemand die ze helpt. Sommige kleine meisjes met babybroertje of zusje. Honderden kleine kindjes, die bedelden op de straat, hebben geen idee waar ze zijn ... Daar sta je dan, je neemt wat foto's. Niemand die je anders zou geloven. Dat zulke wrede praktijken nog bestaan! Je troost de kleinsten, het medische team(Amerikaanse arts, Oegandese tandarts en Oegandese verpleegster die zich vrijwillig bij Nathalie aanboden om te helpen) bied hulp, maar voor de rest kan je alleen maar bidden en huilen...
Alles spookt door je hoofd. Waar gaan ze slapen? Er was nu al onvoldoende eten voor onze kids, laat staan met 334 mondjes meer. Hoe moet het verder?
Stil reden we weer huiswaarts. De film speelt zich de hele nacht af door je hoofd. Ja, jammer genoeg beleven we dat hier veel te vaak. En eerlijk waar, ook mij zakt de moed me wel eens in de schoenen. En toch... toch blijven we vechten voor de kleine lichtpuntjes. En net zoals Ria zei: "jullie druppels op de hete plaat verdampen niet, ze worden alleen maar groter".
We hebben erg genoten van onze vrienden. Laat ze maar goed vertellen en luister naar hun verhaal. Ik weet dat dit het enige is wat mij laat doorgaan in de gevangenis. Een luisterend oor ,een troostende arm en heel veel liefde en gebed.
Bedankt nog aan al de sponsors. We beloven goed voor jullie kindjes te zorgen. Dankzij jullie maken we hier toch verschil!
Dikke kus,
Nathalie Steurbaut-Seliffet vanuit Oeganda.
1 opmerking:
Ik heb een enorme bewondering voor jullie...voor het werk jullie doen.
Je merkt gewoon dat jullie gedragen worden en gesteund worden door jullie Hemelse Vader...want hoe kan je het anders allemaal dragen?
Als je kijkt naar hoe klein jullie zijn begonnen en hoe het zich vermenigvuldigd...Hij blijft Zijn enorme zegen op jullie leven storten...vertrouw gewoon op Hem (hoe uitzichtloos het soms mag lijken, kijk maar naar Job...)
Just have faith...
Ga gewoon door...stap voor stap...
Ik vind jullie echt geweldig...Lieve mega knuffel aan jullie allemaal
Een reactie posten