Kenneth

Toen we in het noorden van Oeganda(Lira) verbleven, ontmoetten we een jongen van 14 jaar.

Kenneth verbleef in een weeshuis, omdat hij verbannen was door iedereen. Deze kerel was beide ouders verloren en verbleef bij zijn grootvader. Wat er precies gebeurde weten we niet, ook omdat Kenneth geen Engels spreekt, is dit verhaal moeilijk te begrijpen. Wat zeker is, dat er op een ogenblik een brand moet geweest zijn waardoor Kenneth ernstige brandwonden opliep.

Nu is er hier in Afrika een huidziekte die alleen zwarte personen kan treffen. Kiloits genaamd. Dit zijn gezwellen die optreden nadat er zich een lidteken vormde. Je ziet ze hier vaak. Kleine huidbobbels bovenop de huid.

Onze vriend heeft hele grote kiloits op zijn aangezicht, hals en rug. Deze werden bovendien niet goed verzorgt, met alle gevolgen van dien. In een mum van tijd groeide de gezwellen over zijn gezicht. Zijn hele mond misvormde, zijn gezwellen barstten open en gingen etteren, iedere dag werd het erger. Hij kon haast niet meer praten en eten. Maar wat erger was, zijn eigen familie wees dit 'monster' de deur...

Ik vroeg de weeshuisdirectie of ik foto's mocht nemen. Iets in mij zei me, je kan niet gewoon je hoofd draaien en wegwandelen, hier moest dringend wat gebeuren! Terug aangekomen in Kampala bracht God een bijzondere man op ons pad. Bleek een van Oeganda's meest gereputeerde plastisch chirurgen te zijn. Deze blanke man, Andrew Hodges, ging de uitdaging aan.

We hebben Kenneth naar Kampala uitgenodigt, enkele dagen later kwam hij aan. Geen enkel hotel, zelfs niet wanneer we meer betaalde wou 'dat ding' te slapen leggen. In het Mengo Ziekenhuis , waar hij trouwens bekend stond als hopeloos geval, kwam deze arts met een speciaal team de beslissing nemen. De operatie was uniek. Nog nooit had men hier zulke grote gezwellen in het aangezicht gezien. Maar hij ging ervoor, 10 Uur duurde deze operatie. Er werd een huidplak van 30 cm uit de buikwand gehaald. En die werd op zijn aangezicht geplaatst.

De dagen erna waren kritiek. In een slaapzaal liggen met 20 andere, zonder een afscheidend gordijntje, zonder eten, zonder familie, ...dat kon niet. Uren heb ik bij hem doorgebracht. Gewoon je moederinstinkt volgen. Voor de andere taken (handwas, eten koken, bed verschonen , ...) moet je hier in Afrika ook zelf zorgen. Anders lig je gewoon te verkommeren. Foodstep sponsorde een jonge verpleegster, Rita, die berreid was al deze taakjes voor hem te doen.

En zo herstelde Kenneth wonderwel snel van deze grote operatie. Vele studenten kwamen langs om dit staaltje vakmanschap te bewonderen. Buiten wat buikpijn heeft Kenneth nooit geklaagt. Sterker nog, de lach die weer verscheen op zijn gezicht deed bij anderen ook een lach verschijnen. Ieder bezoek werd leuker en leuker. Hij keek ernaar uit wanneer 'mamie' kwam. We verwenden hem met nieuwe kleren, schone lakens, vers vruchtensap, en heel veel liefde.

En zo kwam onze Kenneth na 3 weken bij ons logeren. Het was nu tijd om een plek te zoeken waar hij voorgoed zou kunnen verblijven. Terug naar het weeshuis in Lira was geen optie. Hij moest dich bij het ziekenhuis blijven, omdat ze hem op de voet willen volgen en ook omdat hij om de zoveel tijd speciale injecties zal krijgen.

En zo vonden we een prachtig weeshuis, met eigen school en ziekenhuis, waar Kenneth voor het eerst in zijn leven welkom was. Ik liet hem met een gerust hart achter. Buiten dat ik samen met hem om de zoveel tijd naar het ziekenhuis moet, zal ik hem vanaf nu minder zien.

Ons motto met Foodstep was, we beginnen met 1 kind en we gaan stap voor stap verder...

En dankzij jullie giften , kan ik met trots vertellen dat onze doelstelling met Foodstep geslaagd is. Ik ben erg moe, vooral emotioneel vergt dit veel. Maar te weten dat er op aarde een kind rondloopt wiens hele toekomst veranderd is door jullie en ons toedoen, dat doet je wat...!

Namens Kenneth, heel hartelijk dank. Hopelijk komen de foto s ook door en kunnen jullie meegenieten van zijn gulle lach!