In de parel van Afrika, Uganda, waar de natuur en vooral de vogels de mooiste kleuren hebben, waar de mensen je overal vriendelijk begroeten en waar de kinderen je de mooiste glimlach tonen, wordt het absoluut niet gewaardeerd om je emoties te uiten. Huilen bij de begrafenis van je moeder; dan ben je geen vent. Angst wanneer je in de cel wordt gegooid; dat toon je niet. Misbruikte meisjes moeten hun verhaal vooral voor zich houden. Je ziet haast geen echtparen hand in hand lopen, laat staan een zoen geven.
Toch heb ik vanaf dag 1 de kinderen in de gevangenis stevig gehugt! Zelfs een zoen of innige begroeting onderdruk ik niet. Nu, na meer dan 3 jaar hen te bezoeken, komen ze al aanhollen. Niets is zo mooi om hun ebbehoute velletje in mijn witte armen vast te nemen. Een zoen, een aai over hun krullebol....ieder kind heeft dit nodig.
Wanneer ik maar weer eens vol pukkels of met een ooginfectie bij de dokter sta en te horen krijg dat ik het knuffelen moet laten, weet ik wel beter en neem de pukkels en wormen er graag bij.
Een tijdje geleden kregen we een grote vracht met knuffeltjes toegezonden. We wisten eerst niet wat we ermee moesten, maar de vrouw had duidelijk op haar hart om ons dit toe te sturen.
Vorige week donderdag namen we de meer dan 250 zachte hondjes, olifantjes, poesjes, etc. mee in de auto naar Kampiringisa. Op het einde van onze worship vroeg ik wie er een knuffeldiertje wilde.
Alle kids vormden prompt een rij. Mariska en ik deelden lukraak de bontgekleurde knuffels uit. Wat zo mooi bleek achteraf, was dat ieder kind een diertje kreeg dat ook precies bij hem paste. Lieve Allan een roze teddy, grappige Patrick een slak, mooie Jessica een vlinder, eenzame Paul een Bambi.
De kinderen waren door het dolle heen! Ik ben zeker dat het knuffelgehalte stijgt met deze wonderlijke gift en dat er die avond goed geslapen werd.
Vlak voor we vertrokken kwam Nabbamba naar me toe. Hij had een tekening gemaakt van een gekleurde bloem in een pot, met aan de stengel een grote zijtak met vele andere bloemen eraan. Toen hij zei: “Dank je wel, mama, dat Foodstep me liet groeien”, had ik echt even een dikke knuffel nodig!
==================================================================================
In the pearl of Africa, Uganda, where nature and especially all the birds have the most beautiful colors, where people always greet you friendly and where the children give you the most amazing smiles, it is absolutely not accepted to show your emotions. Crying at the funeral of your mother; you are not tough enough; Fear when you are thrown into the cell; you don’t show that. Abused girls better keep their stories to themselves. You hardly see any couple walking hand in hand, leave alone giving each other a kiss.
Still, from day one on I’ve always hugged the children in the prison! Even a kiss or a warm greeting, you can’t stop me. Now, after more than 3 years of visiting them, they come running to me. Nothing is more beautiful than to hold their ebony colored skin in my white arms. A kiss, a stroke on the head…every child needs it!
When I have to go for another doctor’s visit because of an eye infection or rashes, and he tells me I have to stop all the hugging, I know better and I don’t mind the worms or other skin rashes that are coming with it.
A while ago we got a big load of small stuffed animals. We first didn’t know what to do with it but it was clear that it was on the heart of this lady to give these to us.
Last Thursday we took the more than 250 soft dogs, elephants, cats, etc. with us in our car to Kampiringisa. At the end of the worship I asked the children who wanted to have a stuffed animal. All the children immediately made a line. Mariska and I handed out the colorful animals randomly. Afterwards it was amazing to see that every child got an animal that suited him/her. Sweet Allen a pink teddy, funny Patrick a snail, beautiful Jessica a butterfly, lonely Paul a Bambi.
The children were all exited! I’m sure the level of hugging has increased with this wonderful gift and that all the children slept very well that night.
Just before we left, Nabbamba came to me. He had made a drawing of a colorful flower in a pot, with at the stem another big branch with many more flowers.
When he told me: “Thank you, mammy, that Foodstep made me grow”, I really needed a hug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten