Kindergevangenis

Eigenlijk heb ik geen woorden, alleen maar tranen, na het bezoek dat ik vanmiddag bracht in de kindergevangenis van Oeganda. Ja, er bestaat hier een plek waar kinderen gedumpt worden. Kinderen van 3 tot 17 jaar oud. Gewoon omdat ze de straat 'ontsieren', of omdat ze bedelden, of omdat ze ouderloos ronddoolde in de hoofdstad. Van de 200 kinderen hier, zijn er slecht 5 die ook echt een misdrijf pleegde.
Ik kon me er eerst geen voorstelling van maken. Maar toen we na een uurtje rijden een afgelegen plek bereikten, wist ik niet wat ik zag. Tientalle groepjes kinderen die aangelopen komen: vuil, vragende ogen, uitgehongerde blik, bedelend, radeloos,...peuters ,tieners, jonge meisjes,....en niet 1 begeleider! Slechts 2 vrij jonge bewakers komen 's avonds de tralies sluiten van de 'slaapzalen'. Dan pas worden de meisjes gescheiden van de jongens. Meisjes van 11 jaar die beschuldigd werden van prostitutie, omdat ze mannen verleiden.?!
Er is geen stromend water, alleen als het regent zet iedereen een plastic kommetje buiten. Hiermee moeten ze zich wassen en voeden tot de volgende regenbui. Er zijn geen toiletten, ook niet voor de meisjes, die bananebladeren gebruiken als ze ongesteld zijn.
De oudste kerels maken het eten klaar, geschonken door een organisatie. Iedere middag bruine bonen met posho, een soort van meelpap. Grote ketels worden vervolgens in de grootste ruimte geplaatst. En dan breek de hel pas goed los...200 uitgehongerde kinderen worstelen zich een weg naar het voedsel. De sterkste heeft het meest, de kleintjes kruipen over de grond op zoek naar de restjes. Pas op het laatste kruipen ze letterlijk in de ketels om zo de aangebrande resten te verorberen
Vermits er geen water is, is de hygiene hier ver te zoeken. Als ze al kleding dragen, is ze erg vuil. Ze hebben hier allemaal schurft en een wormsoort die onder je huid lelijke lidtekens maakt. Ben je ziek, dan heb je pas echt pech. Een jongen die op de grond lag dood te gaan aan aids kreeg geen medicijnen. Hoewel ze gratis te verkrijgen zijn: "we hebben geen geld om de transportkosten naar het nabije ziekenhuis te betalen".

God help!!!

We besloten om ons bezoek niet zomaar verloren te laten gaan. We gingen lofprijzen en bidden.
Ik kon alleen maar huilen. Deze kinderen die door iedereen verlaten zijn, niets of niemand hebben die hen een toekomst biedt, verheffen hun stem naar hun Vader. Met handengeklap en gezang kwam even de hemel op aarde. Even waren we niet meer op de vreselijke plek, maar als gezin bij mekaar. De kleintjes klampen je vast en eisen een knuffel. De grotere vragen om gebed.
Wat moet je dan zeggen? Het komt wel goed?
Ik had bellen blaas meegenomen. Iedereen mocht zijn zeepbel, met zijn wens en gebed, naar God versturen. Het werd een prachtig schouwspel. Honderde glanzende bellen, rezen omhoog uit deze gruwelijke plek. Er werd gelachen ... Bij ons vertrek hingen vooral de kleintjes rond de auto. Er zal maar eens een dag komen dat je mee weg mag rijden. Ver weg van hier...
Wij keerden terug naar huis. Vooral stilte domineerde de terugrit. Sommigen gaan niet meer terug, andere beloven geld of goederen, weinigen willen daadwerkelijk iets doen.
De volgende dag meldde de krant dat de straten weer gezuiverd zijn. 100 extra kinderen worden overgebracht naar de gevangenis. Ik kan alleen maar huilen...